Conceptie, zwangerschap en geboorte geven diepe imprints die van grote invloed zijn op ons leven daarna. De keuze in relaties, het wel of niet aangaan hiervan en hoe we daar in staan. Hoe wij reageren op anderen en hoe wij ons laten beïnvloeden door hun reacties hangt allemaal af van dit beginstuk van ons leven. Zelfs de tijd daarvoor speelt daar een rol in. Maar ook ons werk en ons hele dagelijks leven wordt bepaald door deze vroege, non-verbale, emotionele en lichamelijk indrukken. Dit gebeurt allemaal voordat we kunnen praten en wordt daarom niet opgeslagen in ons mentale brein maar op onbewust niveau in ons lichaam. Zo kan je je hele leven ergens last van hebben zonder te weten waardoor dat komt.
Pionier Anna Verwaal
Vijftien jaar geleden deed Anna Verwaal hier al onderzoek naar en werd toen met haar bevindingen met grote scepsis min of meer naar het land der fabeltjes verwezen. Maar ondertussen zijn er steeds meer medici en vele anderen die zich hierin kunnen vinden. Zoals het vaak gaat met nieuwe ontwikkelingen is er eerst verzet en dan pas acceptatie. Anna Verwaal is in ieder geval een van de pioniers op dit gebied en heeft momenteel al vele volgers. Ondertussen wordt haar gedachtegoed zo serieus genomen dat zij wereldwijd lezingen en workshops geeft over dit onderwerp. Pre- en perinatale psychologie zijn hier een onderdeel van. Met daarin de belangrijke boodschap dat het prille begin van ons leven de blauwdruk is voor het vervolg daarvan.
Beïnvloedende factoren
Als je beseft dat er op het celniveau al bewustzijn is en het ongeboren kind van begin af aan alles meemaakt en opslaat wat het ervaart, dan is het van groot belang om daar rekening mee te houden. Voelt het kind zich welkom of niet? Is het per ongeluk verwekt of is er met groot verlangen op gewacht? Hoe voelt de moeder zich? Is zij gestrest of heel relaxt? Is het kindje van het gewenste geslacht? Kom je om een leegte op te vullen bij een van de ouders en moet je zorgen voor hun geluk? Is daarvoor een miskraam geweest of een doodgeboren kindje en zijn de ouders bang om het weer te verliezen? Of hebben zij moeite om zich aan het volgende kindje te hechten omdat ze nog met de pijn zitten en dat niet nog een keer willen meemaken?
Allemaal factoren die opgepakt worden door het kindje, hoe klein die ook is. Sterker nog: hoe kleiner het kindje des dieper zit de ervaring er ingeprint. Zo marineert de zwangere vrouw haar baby negen maanden lang in een saus met alles wat zij meemaakt en zelfs in het verleden meegemaakt heeft en nog met zich meedraagt. Op celniveau zat de eicel van dit te verwachte kindje al in de buik van oma omdat toen de eicellen al aanwezig waren toen moeder nog in de buik van haar moeder zat. Zo wordt alles per generatie doorgegeven en krijg je dat als kind met je meegebakken.
De bewustwording op de invloed van conceptie, zwangerschap en geboorte neemt toe. Maar toch.
Als mensen die zwangere en jonge ouders begeleiden hier meer bewust van zijn kan dat het kind en de ouders een hoop problemen in de toekomst bespaard worden. Preventie is tenslotte de sleutel voor een gezond en gelukkig leven. Sterker nog: een bewuste conceptie, zwangerschap en bevalling is het fundament van een gelukkige en gezonde samenleving. Kortom: hoe eerder we erbij zijn des te beter het is voor iedereen. Het mooie is dat steeds meer mensen zich bewust worden van deze kennis. Aan de andere kant gaat bevallen steeds verder van de natuurlijke staat af. Er wordt namelijk steeds vaker in een ziekenhuis bevallen. Het nadeel is dat er dan eerder ingrepen gedaan worden die niet altijd nodig zijn. Daarom is het van groot belang dat de groei van deze kennis steeds meer gaat toenemen.
Waar gaat het nu om bij de invloed van conceptie, zwangerschap en geboorte?
Dat ik er voor de eerste keer over hoorde kon ik het niet geloven. Maar toen ben ik erop gaan letten en begon ik het steeds meer te zien en werd het steeds duidelijker. Bij navraag bij mijn cliënten over hun eigen zwangerschap en geboorte kwam er veel aan het licht. Zo kan claustrofobie komen doordat mensen vast hebben gezeten in het geboortekanaal of een andere nare ervaring hebben gehad in de baarmoeder waar ze niet van weg konden. Kinderen die met een keizersnede zijn geboren hebben de natuurlijke weg niet afgelegd en kunnen later moeite hebben met dingen afmaken of met dingen die niet afgemaakt zijn. Ook kunnen deze kinderen moeite hebben met overgangen naar iets nieuws.
Een voorbeeld van de invloed van zwangerschap en geboorte
Zo kwam er een keer een dame bij mij in de praktijk met pleinvrees en zij durfde zonder begeleiding niet meer haar huis uit. Het bleek dat zij met een spoedkeizersnede er snel uitgetrokken was en eerst ter controle bij de dokter werd gelegd. Dit was zo stressvol voor dat kleine meisje dat ze er een angst aan over heeft gehouden. Het huis kan je zien als de baarmoeder waar ze zich veilig voelde en de straat op is dan levensbedreigend.
Kinderen die om wat voor rede dan ook de controle kwijt waren tijdens de bevalling zullen de rest van hun leven altijd proberen de controle te behouden en is de kans op angst en paniekaanvallen bij deze groep beduidend groter. Kinderen die eruit zijn getrokken met een vacuümpomp of een tang kunnen er in volwassen leeftijd moeite mee hebben als er fysiek of emotioneel aan hun getrokken wordt. Ook gevoelens zoals boosheid en frustratie komen hieruit voort. Zo zijn er talloze voorbeelden en mogelijkheden. Te meer omdat geen bevalling exact hetzelfde is.
Het startsein van de bevalling
Het kind geeft het startsein voor de bevalling. Het kan zijn dat als het kind gehaald wordt met een inleiding via een infuus dat het daar later problemen mee krijgt. De moeder krijgt via het infuus chemische oxytocine. Van nature is dit een verbindingshormoon dat belangrijk is bij de vorming van de hechting tussen moeder en kind. Tijdens de bevalling is er zoveel toegediend van dit middel dat de natuurlijke aanmaak stopt. Met als gevolg dat er een verstoring in de hechting kan ontstaan. Ook bij het toedienen van pijnstilling, zoals een ruggenprik, raakt de moeder het contact met haar lichaam kwijt waardoor zij ook minder in verbinding is met haar kind. Waarbij de bevalling een samenwerking is tussen moeder en kind heeft het kind het gevoel, bij het gebruik van pijnstilling, er alleen voor te staan.
Een groot gevoel van afwijzing
Sommige kinderen voelen zich totaal niet welkom op de plek waar ze geboren worden. Ze zijn bijvoorbeeld niet van het juiste geslacht of zijn letterlijk ongewenst. Als het kind er ook nog eens zijn hele leven de schuld van krijgt dat het leven van de ouders verpest is, heeft dit kind daar zijn hele leven last van. Deze ervaring wordt door het kind als een grote afwijzing ervaren. Dat deze persoon, waar die later ook komt, zich vervolgens nergens meer welkom voelt spreekt voor zich.
Couveusekinderen
Als een kindje in een couveuse komt te liggen is dit een scheiding tussen moeder en kind die later weer hersteld zal moeten worden. Tijdens het verblijf in de couveuse worden er allerlei pijnlijke handelingen verricht zoals bijvoorbeeld bloedprikken. Hierdoor kan de baby al snel een associatie maken tussen aanraking en pijn. Hij ondergaat dit vaak alleen. Dat kan voor een patroon zorgen waardoor hij er altijd alleen voor staat bij pijnlijke situaties. Daarbij weet het kindje niet welke hand nu vriendelijk is en welke hand je pijn komt doen. Daarnaast kan het kind ook moeite hebben om de controle over zijn leven op te pakken omdat dat er toen ook niet was. Alles overkomt deze kindjes maar. Deze mensen mogen later leren weer controle over hun leven te krijgen.
Een alleen geboren tweeling
Wat ik veel tegenkom in mijn praktijk is dat mensen te maken hebben gehad met tweelingverlies. Een op de tien heeft samen met broer of zus in de baarmoeder gezeten en is er alleen uitgekomen. Zo iemand heet een alleen geboren tweeling. Deze mensen hebben als kleintje al met een verlieservaring te maken gehad zonder dat ze hier op latere leeftijd bewust van zijn. Kenmerkend is dat de moeder soms tijdens deze zwangerschap last van bloedverlies of buikkrampen heeft gehad. Iemand die in de baarmoeder te maken heeft gehad met tweelingverlies kan zich maar half voelen of steeds maar het gevoel hebben iets te missen. Daarnaast kunnen zij diepe verlatingsangst hebben en moeite hebben om zich aan een ander te hechten om maar niet nog eens een verlieservaring te moeten ondergaan.
De meeste hebben het gevoel opzoek te zijn naar iets of iemand maar dit niet kunnen vinden. Moeite hebben om relaties aan te gaan omdat de ander nooit kan voldoen aan de relatie die in de baarmoeder ervaren is kan ook voorkomen. Ook diepe gevoelens van schuld kunnen hierin een rol spelen. Waarom leef ik wel en de ander niet? Of het is mijn schuld dat de ander het niet gehaald heeft? Dit vindt allemaal op onbewust niveau plaats.
Nog een voorbeeld over diepe imprints
Ik kreeg een keer een jonge dame van 32-jarige leeftijd in mijn praktijk met de diagnose kanker. Zij had altijd al het gevoel vroeg te zullen sterven. De diagnose kanker was daar voor haar de bevestiging van. Bij navraag bleek dat de moeder van deze dame voor de geboorte van haar een miskraam heeft gehad. Deze informatie zit in het bekken van de moeder opgeslagen wat opgemerkt kan worden door het volgende kindje.
Vooral als de moeder weer bang is om ook dit kindje te verliezen. Dit wordt zo de eerste imprint van vroeg sterven. Vervolgens kreeg zij halverwege de zwangerschap een auto-ongeluk waardoor zij weer bang was haar kind te zullen verliezen. Zo ontstond de tweede imprint. Vlak na de geboorte stikte de kleine bijna toen moeder haar in bed had genomen. De kraamverzorgster was er nog maar net op tijd bij. Drie imprints met daarin de boodschap van een vroege dood. Toen ik haar uitlegde dat het idee van vroeg sterven daar vandaan kwam, kon zij het loskoppelen en werd zij zich bewust dat het niets met de kanker te maken had. Hierdoor voelde zij zich in één keer een heel stuk lichter.
Wat is eraan te doen?
Het wil niet zeggen dat iedereen die iets intens tijdens de zwangerschap of bevalling heeft meegemaakt daar problemen mee gaat krijgen, maar het vergroot de kans wel. Medisch ingrijpen is soms niet te voorkomen en kan levensreddend zijn. Waar het dan om gaat is hoe er daarna mee om wordt gegaan. Belangrijk is dat het erkend wordt dat die situatie er was en heel heftig is geweest voor zowel moeder als kind.
Sommige moeders die het ook als traumatisch hebben ervaren zijn vaak geneigd om het er maar niet over te hebben terwijl het er dan juist is. Het kindje voelt dat ook en kan zich daarin erg eenzaam voelen. Praat tegen het kind en vertel wat jullie samen hebben meegemaakt. Ook al kent de baby de taal niet, hij of zij voelt wel wat er gezegd wordt. Gebruik vooral woorden die verbinden zoals bijvoorbeeld: samen, vertrouwen, liefde, verlangen etc. Dit zijn de woorden van het hart. Immers, de pijn van het hart heeft hierin ook de woorden van het hart nodig.
Wat nu als je al volwassen bent?
Omdat het voor de tijd van taal gebeurd is kan je als volwassene via het lichaam teruggaan naar die tijd. Die is immers in het hier en nu nog steeds aanwezig. Waar je als volwassene tegen aanloopt in het dagelijks leven komt uit het verleden, de pre- en perinatale tijd. Dus het besef dat het niets met het hier en nu te maken heeft kan al heel openbarend zijn. Bijvoorbeeld het verlies van een tweeling in de buik maakt voor de meeste al heel veel duidelijk.
Het is ook mogelijk om het via lichaamswerk te doen. Zo bied ik bijvoorbeeld de baarmoederreis aan waarin je via het lichaam gaat onderzoeken hoe het was in de baarmoeder. Hierdoor komen dingen aan het licht die in een gesprek nooit naar boven zouden zijn gekomen. Dit is een vorm van emotioneel lichaamswerk die je heel wat praatsessies kunnen schelen.
