Van jezelf houden: de sleutel tot geluk
Wat ik vaak tegenkom in mijn praktijk, is dat mensen een gebrek aan zelfliefde en eigenwaarde hebben. Dat leidt vaak tot allerlei problemen. Het verklaart misschien waarom mensen die heel lief en aardig zijn voor anderen, juist met zichzelf in de knoop komen. Terwijl mensen die wat vaker aan zichzelf denken, minder snel in een burn-out terechtkomen. Wat zou helpen, is als ze iets egoïstischer durven zijn.
Voor sommigen is ‘egoïstisch’ nog steeds een vies woord, vaak ingegeven door opvoeding. Maar het gaat juist om balans: dat je óók aan jezelf denkt.
Als het goed met ons gaat, hebben we meestal geen moeite om onszelf oké te vinden. Maar zodra we in een crisis zitten, verandert dat. Stel dat het financieel minder goed gaat, of je hebt een verkeerde keuze gemaakt met nare gevolgen – dan zijn we vaak niet bepaald vriendelijk voor onszelf. Terwijl dat het alleen maar erger maakt.
Van jezelf houden is de sleutel tot geluk.
Veel mensen hebben, door ervaringen van afwijzing in hun jeugd, een laag zelfbeeld ontwikkeld. Ze zijn gaan geloven dat ze geen liefde waard zijn. Maar dat is een grote vergissing. Iedereen is liefde waard. Het probleem begint vaak met afwijzing van buitenaf, waarna we het uiteindelijk zelf gaan doen. We duwen onze eigen gevoelens – boosheid, angst, verdriet – weg. Die gevoelens zijn van het kind in ons, dat nooit echt is gezien of gehoord. Maar ze mogen er zijn.
(Zelf)acceptatie, met alles wat er is én wat er niet is, zorgt ervoor dat een nare situatie lichter wordt. Soms verdwijnt het probleem zelfs helemaal.
Van jezelf houden is het krachtigste wat we kunnen doen.
Als we van onszelf houden, gaat alles in ons leven soepeler. Alles stroomt mooier.
Ik heb het niet over ijdelheid of arrogantie – dat is geen liefde, dat is angst.
Ik heb het over echt respecteren en waarderen van het ongelooflijke, magnifieke wezen dat jij bent.
Sta eens stil bij wat je ziet als je in de spiegel kijkt. Niet alleen hoe je haar zit, maar kijk jezelf écht aan. Kijk in je ogen.
Haal diep adem en zeg tegen jezelf:
“(Jouw naam), ik hou van je. Ik hou echt, écht van je.”
Zeg het een paar keer.
Hoe voelt dat? Is het onwennig of ongemakkelijk? Dat is heel normaal.
Wat je probeert te doen, is contact maken met het innerlijke kind in jou – dat kind dat zo lang is genegeerd of onderdrukt.
De meeste mensen bekritiseren zichzelf zodra ze in de spiegel kijken: “Ik ben niet goed genoeg.”, “Dit is verkeerd.”, “Ik ben te veel… of te weinig…”
We maken onszelf belachelijk en zeggen kwetsende dingen over onszelf. Het is een gewoonte geworden. Maar dat betekent niet dat het waar is.
Leer eens contact te maken met dat kind in jou, dat zo graag geliefd wil worden – misschien al jarenlang. Misschien heeft het zelfs nooit liefde gekend toen het kind nog klein was. Jij mag die liefde nu gaan geven. Jij weet precies wat het nodig heeft.
Ik weet dat het lastig kan zijn om tegen jezelf te zeggen: “Ik hou van je.”
Als dat te moeilijk voelt, begin dan met:
“(Jouw naam), ik ben bereid te leren om van je te houden.”
Dat voelt zachter en is minder confronterend.
Maak er een gewoonte van. Begin je dag ermee. Neem een klein spiegeltje mee of gebruik elk moment dat je langs een spiegel loopt om iets liefs tegen jezelf te zeggen – hardop of in gedachten.
In het begin voelt het misschien wat ongemakkelijk of nep, maar hoe vaker je het doet, hoe natuurlijker het wordt.
Fake it until you make it. Probeer het eens een tijdje, en ontdek wat er in jou verandert.
