Burn-out komt veel voor bij vrouwen. Zij zijn er goed in: doorgaan. Nog even dit, straks dat, eerst voor anderen zorgen – dan komt de rest wel. Maar wat als je al een tijdje merkt dat die ‘rest’ steeds zwaarder wordt? Dat je moe bent, prikkelbaar, het overzicht kwijt. Dat je hoofd vol zit, maar je hart leeg voelt. Misschien denk je: ik ben gewoon even druk of ik moet me niet zo aanstellen. Maar wat als dit meer is dan dat?
Burn-outklachten? Misschien ben je niet ‘op’, maar gewoon jezelf kwijtgeraakt
Burn-outklachten zijn een wake-up call. Niet omdat je ‘zwak’ bent, maar juist omdat je ergens onderweg iets bent kwijtgeraakt: jezelf.
Het begint vaak stilletjes
Het sluipt erin. Je lichaam geeft signalen – slecht slapen, spierpijn, hoofdpijn, continu moe. Je hoofd draait overuren. En je emoties? Die zitten óf hoog óf ver weggestopt. Je voelt je snel overweldigd, hebt een kort lontje of huilt om iets kleins. Dingen die je normaal met gemak aankon, kosten nu moeite.
En weet je wat vaak het lastigst is? Je blijft functioneren. Op werk, in je gezin, met vrienden. Aan de buitenkant zie je er misschien nog steeds ‘goed’ uit, maar van binnen gaat het langzaam mis.
Even een pas op de plaats
Als je jezelf hierin herkent: adem. Je hoeft niet alles meteen op te lossen. Maar het helpt wel om eerlijk te durven kijken. Niet naar wat je allemaal moet doen – maar naar wat je nodig hebt. Wanneer heb je voor het laatst iets gedaan puur voor jezelf? Zonder doel. Zonder schuldgevoel. Alleen omdat het je goed deed?
Veel vrouwen die in een burn-out belanden, zijn zorgzaam, loyaal, perfectionistisch. Ze willen het goed doen. Voor iedereen. Maar ergens onderweg is de balans zoekgeraakt. Er is te weinig ruimte geweest voor hun eigen behoeften, grenzen, verlangens. En dat houd je een tijdje vol, maar niet eindeloos.
Burn-out gaat niet alleen over te veel doen
Een burn-out draait niet alleen om te veel werk of te veel stress. Het gaat vaak dieper. Het gaat over te lang over je grenzen heen gaan. Over jezelf aanpassen, je emoties negeren, je intuïtie onderdrukken. Het gaat over disconnectie. Niet alleen met je lijf, maar ook met wie je bent, wat je nodig hebt en wat jij belangrijk vindt.
De uitnodiging: terug naar jezelf
Burn-outklachten kunnen ook een uitnodiging zijn. Om te stoppen met rennen. Om stil te staan bij de vraag: Wie ben ik eigenlijk, los van alles wat ik doe? En: Wat heb ík nodig om me goed te voelen? Dat klinkt misschien soft, maar het is de basis van herstel. En het vraagt moed. De bereidheid om eerlijk te kijken. Niet met oordeel, maar met nieuwsgierigheid.
Het begint vaak klein. Door vaker nee te zeggen. Door rust in te bouwen, ook als daar ‘eigenlijk geen tijd’ voor is. Door mild te zijn voor jezelf als iets niet lukt. Door ruimte te maken voor je gevoelens, zonder ze weg te drukken. En soms ook: door hulp te vragen.
Je hoeft het niet alleen te doen
Je bent niet de enige. Steeds meer vrouwen lopen hier tegenaan. Niet omdat ze falen, maar juist omdat ze te lang sterk zijn geweest. Te lang hebben volgehouden. Misschien ben jij ook zo’n vrouw. Weet dan: je hoeft dit niet alleen te dragen. Er is hulp, er is steun. En bovenal: er is een weg terug naar jezelf.
Niet in één keer, niet met een quick fix. Maar wel stap voor stap. Met elke keuze die je maakt in de richting van jezelf.
