Authentiek zijn en verslaving
Helemaal jezelf zijn. Hoe doe je dat? Wat weerhoudt jou om helemaal jezelf te zijn? Ook wel authentiek genoemd.
We zijn altijd authentiek. We kunnen niet niet authentiek zijn. We zijn er alleen niet altijd evengoed mee verbonden en bewust van. We hebben allerlei andere rollen aangenomen vanuit overleving als klein kind. Rollen die door ons, op onbewust niveau, ingezet worden om ons aan te passen aan onze omgeving. Als kleintje heb je tenslotte de ander nodig om te overleven. Erbij horen is van essentieel belang. Daardoor hebben we allerlei egopatronen en beschermingsmechanismen ontwikkeld zonder dat we ons daar bewust van zijn. Ons ware zelf wordt vanwege het belang van verbinding minder belangrijk. 
We hebben al die beschermingsmechanismen opgebouwd die ons nu weghouden van ons ware zelf. Zoals altijd maar aardig doen tegen iedereen uit angst voor afwijzing. Of een heel sterk iemand zijn die nergens last van heeft en alles aankan. Zo bedekken we de binnenkant met een soort van namaak zelf en denken dan dat we dat zijn. Naarmate we ouder worden kunnen we er langzaam achter komen dat we dat helemaal niet zijn.
Op een gegeven moment willen we het ook niet meer zijn omdat het ons weghoudt van onze ervaring van innerlijke rust en geluk. Daarbij kost het ons veel te veel moeite om dat allemaal maar hoog te houden. Zo kunnen we als we ouder worden onze ware zelf steeds meer herontdekken. Dit herontdekken gaat echter wel gepaard met heel veel geduld, compassie voor jezelf, vriendelijkheid en zelfobservatie. De eerste stap naar deze bevrijding is te onderzoeken waarin we niet authentiek zijn.
Een spiritueel leraar zei een keer dat bevrijding niet een ding is dat je plotsklaps in één keer bereikt. Zelfbevrijding gebeurt elke keer dat je je beseft dat je niet je persoonlijkheid bent.
Wat kom je tegen op het pad van bevrijding van jezelf?
Je komt altijd angst tegen als je dichterbij je authentieke zelf aan het komen bent. We hebben als kind geleerd dat we bang moeten zijn voor ons authentieke zelf. Want als we trouw zijn aan onszelf zouden we de wereld om ons heen kunnen verliezen. Dat is een existentiële angst en staat gelijk aan de dood. Verbinding met de ander gaat dan voor authenticiteit. Dus op het pad richting jezelf kom je altijd (een oude) angst tegen. Angst waar je jezelf mee zult moeten confronteren. Angst die herkent mag worden, begrepen en geaccepteerd. Het is een angst van het kleine kind in ons. Een angst die wijzelf gecreëerd hebben. Omdat we het zelf gecreëerd hebben doen we het onszelf dus aan.
Het mooie is dat de angst zelf ons helemaal niets kan doen omdat het iets is wat we zelf bedacht hebben. Maar het voelt wel levensecht. Het mooie is dat als wij deze angst gecreëerd hebben, wij hem ook weer kunnen overwinnen. We kunnen onszelf groter maken dan de angst. De beren op de weg zijn onze eigen beren die wij veel groter hebben gemaakt dan ze in de werkelijkheid zijn. Dit houdt ons op de plek waar we ons op dat moment begeven. Dit is een strategie van het ego die vanuit angst alles wil houden zoals het is omdat hij angst wil vermijden. Zo leven we in een angstparadox. We voelen angst om angst te vermijden. Maar vindt allemaal plaats in onze eigen illusie van angst.
De keuzes die wij maken vanuit onze onechte-ik kunnen ons in een crisis brengen.
De grootste spanningen bij mensen zijn de emotionele spanningen en wat ons de grootste spanning geeft is proberen iemand te zijn die we niet zijn. Maar wanneer kom je daar achter? Sommige hebben het nog niet door en andere hebben ergens wel een gevoel van dat wat ze aan het doen zijn niet helemaal klopt. Dat er een soort van dieper weten is dat er meer moet zijn dan wat ze nu ervaren. Sommige zijn er nieuw in en zijn aan het leren dichter bij zichzelf te komen.
Omdat je je anders voordoet dan je bent zoveel energie kost, kom je er meestal pas achter als je in een crisis terecht komt. Bijvoorbeeld in een burn-out of relatiecrisis. Dit kan je zien als wake-up call voor de zoektocht naar ons ware zelf. We maken tenslotte keuzes in onze relatie vanuit de onechte ik die niet bij de ware ik past. Sommige mensen krijgen zelfs fysieke klachten als vermoeidheid of hartkloppingen. Signalen die aan de deur kloppen om aan te geven dat er iets niet helemaal in balans is bij ze.
De delen die wij in onszelf afwijzen
De andere rol die wij, vanuit onze aanpassing om er bij te horen, hebben aangenomen zit vaak ook een oordeel op. Zoals bijvoorbeeld de perfectionist of de pleaser. Hoewel het iets oplevert hebben we er ook last van. Er kan echter ook een oordeel zitten op de tegenstelling waarom wij bijvoorbeeld zo sterk moeten zijn. Dat is omdat we niet zwak willen of mogen zijn van onszelf of onszelf nooit goed genoeg vinden. Omdat we dat niet willen ervaren gaan we heel erg ons best doen om daarvandaan te blijven.
Ondertussen wijzen we onszelf (en ook de ander) continu af omdat we vinden dat we dat zijn wat we niet willen zijn. Want waarom zou je er anders steeds van weg willen vluchten en je in bochten wringen en dingen doen of innemen om dat maar niet te hoeven voelen of te ervaren. Maar van al die uitvluchten worden wij uiteindelijk ook niet gelukkig en zou het op een gegeven moment gezonder zijn om de waarheid onder ogen te zien.
Alleen wanneer compassie aanwezig is zijn mensen bereid om de waarheid onder ogen te zien. Dus als je de waarheid wilt zien moet je met compassie naar jezelf kijken. Als je jezelf met liefdevolle gevoelens benaderd open je jezelf vanzelf meer.
Hoe snel kan je weer je ware zelf zijn?
Dus als je van je gewoontes af zou willen en je onderdrukt je ware zelf in de aanwezigheid van anderen dan doe je dat omdat dat een gewoonte is geworden. Je leert het al heel vroeg in je leven. Het is als het ware met je meegebakken. Je onbewuste patronen zeggen tegen jezelf dat authentiek zijn niet oké is. Zo is het een automatisch gedrag geworden. En dat automatische gedrag is er voor jou. Ondanks dat je ergens ook weet dat het niet goed voor je is. Het is wel iets wat je jezelf kunt afleren en dat gaat stapje voor stapje.
Dat is net als fietsen, praten en lopen. Dat heb je ook niet in een keer geleerd. Jezelf steeds aanpassen aan de ander kan je zien als een vorm van verslaving. Je wilt namelijk een bepaald gevoel bereiken en een ander verdoven. Je zou het kunnen onderzoeken bij jezelf, net als bij een verslaving, wat levert het je op om niet authentiek te zijn? Om niet volledig jezelf te zijn.
Plezier is wat we allemaal willen en we hebben het zelfs nodig voor het leven. De echte vraag is: “Waarom en wanneer heb jij een gebrek aan plezier in je leven?”
Purmerend 11-2-2024
