Niets is er voor niets

Als we heel klein zijn hebben we geen besef van tijd. Daardoor hebben we het idee dat dit overweldigende gevoel voor altijd zo zal blijven en nooit meer over gaat en dat de ander machtiger en groter is dan ons. Uiteindelijk gaat deze ervaring toch een keer voorbij maar het ego-deel of ‘beschermer’ is nog steeds overtuigd van zijn noodzaak om actief te blijven. Dit deel heeft geen besef van tijd en ‘denkt’ dat de ondertussen volwassen persoon, dezelfde leeftijd heeft als toen het gebeurt is. Dat kunnen daarmee, per traumatische gebeurtenis verschillende leeftijden zijn.

Pas na het besef dat diegene al op de volwassen leeftijd is en dat diegene het nu prima zelf zou kunnen en die gevoelens nu wel aan zou kunnen, kan die een stapje naar achteren doen. Om op deze manier meer vertrouwen te krijgen in de authentieke ik. Weg hoeft deze niet, want het is een deel van ons die er ook bij hoort. Dit deel is altijd een belangrijk onderdeel geweest van ons leven. We er zonder hoogstwaarschijnlijk niet eens meer zijn geweest. Dit omdat we ten onder zouden zijn gegaan aan dat overweldigende gevoel. Maar sommige beschermdelen zijn zo sterk dat ze niet zomaar aan de kant gaan. Sommige zijn zelfs zo krachtig aanwezig dat ze destructief kunnen zijn voor degene die ze in feite willen beschermen. Zij zijn doorgeslagen in hun missie.

Verschillende gradaties

Zij zijn er dus in verschillende gradaties en we kunnen niet om ze heen. Sterker nog we moeten ze in therapie altijd serieus nemen en met respect en liefdevol, zonder oordeel benaderen en vooral niet teveel van ze willen. Dus in het kader van heling sluiten we dit egostuk van ons, wat ons zo waardevol van dienst is geweest, ook bij ons. Zodra we dat kunnen doen zal deze zijn taak wat meer loslaten, zodat er wat meer vertrouwen in het Zelf ontstaat. Zo kan er meer ruimte komen om de weggestopte, pijnlijke traumastukken tot ons te nemen, die zich in sommige gevallen als een heel klein, kwetsbaar prooidier heel diep in hun holletje heeft verstopt en pas naar buiten komt als het veilig genoeg aanvoelt.

Als het dan gelukt is om niet te herbeleven, maar te doorleven en de opgeslagen pijn uit ons systeem niet meer weggestopt hoeft te worden, dan is er weer een stukje geheeld. Herken jij jou beschermende delen in jou die je vooral niet naar je emoties laten gaan zoals. Verdriet of boosheid? Denkt die van jou ook nog steeds dat jij ze niet aan kunt?