Wat huilbaby’s ons proberen te vertellen
Gebaseerd op de visie van Thomas Harms
Een baby die veel huilt. Uren achter elkaar. Niets lijkt te helpen. Je loopt, wiegt, zingt, sust… en toch blijft dat verdrietige geluid je door merg en been gaan. De onmacht, de vermoeidheid, het gevoel dat je faalt als ouder – het kan alles overschaduwen. Maar wat als dat huilen geen teken van ‘iets fout’ is, maar juist een vorm van verwerking?
Volgens de Duitse psycholoog Thomas Harms, bekend van onder andere zijn boek ‘Schrei-Babys verstehen’, kunnen we op een heel andere manier naar huilbaby’s leren kijken – met meer begrip, vertrouwen en rust. Voor je kind én voor jezelf.
Huilen als expressie van spanning
Harms ziet huilen niet per definitie als een probleem dat zo snel mogelijk gestopt moet worden, maar als een expressie van spanning – lichamelijk, emotioneel of psychisch. Een baby kan geen gesprek voeren, geen dagboek bijhouden of een potje gaan hardlopen als er iets dwarszit. Wat hij wél kan? Huilen.
En dat doet hij dan ook – vanuit een oerdrang om spanning kwijt te raken.
Soms is er sprake van fysieke ongemakken, zoals krampjes of reflux. Maar vaak gaat het om onverwerkte spanning, ontstaan tijdens of vlak na de geboorte. Een bevalling kan – ook al lijkt hij ‘goed gegaan’ – intens, overweldigend of zelfs traumatisch zijn voor een baby. En huilen wordt dan een manier om dat van zich af te schudden.
De innerlijke houding van de ouder
Het gaat niet om het voorkómen van huilen, maar om het aanwezig zijn tijdens het huilen. Dat vraagt om iets wat ontzettend lastig is als je moe en bezorgd bent: bij je baby blijven met een open hart. Zonder paniek, zonder je afgewezen of tekortgeschoten te voelen. Gewoon daar zijn. In contact. Ademend. Aanwezig.
Want wat een baby het meest nodig heeft, is geen oplossing, maar verbinding. Jij, die zegt: “Ik weet niet precies wat er is, maar ik ben bij je. Je hoeft het niet alleen te doen.” Dat klinkt misschien simpel, maar het is radicaal. Het is het verschil tussen een baby die zich alleen in zijn verdriet voelt, en een baby die verdriet kan delen.
Ouderschap als innerlijke reis
De aanpak van Thomas Harms vraagt dus niet alleen iets van de manier waarop we met ons kind omgaan, maar ook van hoe we met onszelf omgaan. Kun jij je eigen gevoelens van onmacht, boosheid of verdriet toelaten? Durf je naar je eigen spanning te kijken, zonder oordeel?
Want als je als ouder gestrest bent – wat volkomen normaal is in deze fase – voelt je baby dat haarfijn aan. Kinderen zijn ongelooflijk gevoelig voor de innerlijke staat van hun ouders. En soms betekent ‘je kind helpen’ dus: eerst zelf even ademen, landen, voelen. Niet om perfect te zijn, maar om écht beschikbaar te zijn.
Het huilen leren dragen
Harms pleit voor wat hij noemt emotionele draagkracht. Dat is de innerlijke ruimte die je kunt ontwikkelen om emoties van je kind te verdragen, zonder direct in de fix-modus te schieten. Want soms is er niks op te lossen. Soms is er alleen maar te zijn. En dat is meer dan genoeg.
Een huilbaby is geen gebroken baby.
Het is een kindje met een groot verhaal in een klein lijfje. En als wij leren om te luisteren – met ons hart in plaats van met onze oren – ontstaat er heling. Voor de baby. En vaak ook voor de ouder.
Tot slot: een tip van hart tot hart
Als je er even helemaal doorheen zit – leg je baby veilig neer, adem diep in, en geef jezelf toestemming om ook even te huilen. Echt waar. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Soms is kwetsbaarheid de grootste kracht die je kunt tonen. Door goed voor jezelf te zorgen, geef je je kind precies dat wat het nodig heeft: een ouder die aanwezig is, niet perfect.
Weet: jij doet het goed. Je bent er. Je luistert. En dat is alles wat telt.
Neem gerust hier een kijk voor meer informatie over baby’s op onze pagina
